พิพิธภัณฑ์ศิลปะจิฮิโระ

ริมหน้าต่างชั้น 2 ของอาคารไม้หลังหนึ่งชานเมืองโตเกียว บนโต๊ะสีน้ำตาลเข้มเต็มไปด้วยหลอดสี พู่กันและเครยอง แผ่นกระดาษขาวถูกแต่งแต้มด้วยสีสดใสเป็นภาพเด็กตัวเล็กๆ เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา แม้ศิลปินเจ้าของห้องจะจากไปนานแล้ว ผลงานที่ตราตรึงใจผู้พบเห็นยังคงเป็นบัตรเชิญให้ผู้คนมาเยี่ยมเยือนสถานที่แห่งนี้ไม่ขาดสาย

เมื่อเอ่ยชื่อ อิวาซากิ จิฮิโระ ชาวญี่ปุ่นคงพยักหน้าว่ารู้จักเนื่องจากผลงานของเธอปรากฎในหนังสือภาพนับไม่ถ้วน แต่ละชิ้นล้วนเป็นภาพเด็กที่ชวนให้อมยิ้มน้อยๆ

แม้โลกในภาพวาดจะสวยสดแต่แรงบันดาลใจศิลปินผู้นี้ไม่ได้มาจากมุมมองโลกสวย เธอเกิดช่วงปลายสงครามโลกครั้งที่ 1 และใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นผ่านช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เรื่องราวความขมขื่นของเด็กเล็กๆ ที่ได้รับผลกระทบจากสงครามตลอดช่วงทศวรรษที่ 30-70 ผ่านเข้ามาในการรับรู้อย่างแจ่มชัดและต่อเนื่อง จิฮิโระจึงมุ่งมั่นวาดภาพความอ่อนโยน ความสุขของเด็กที่เป็นตัวแทนของสันติภาพที่กำลังเลือนหายตราบจนชั่วชีวิต

สามปีหลังเสียชีวิต อาคารไม้ที่เป็นทั้งบ้านและสตูดิโอแห่งนี้กลายมาเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ หมุนเวียนแสดงทั้งผลงานอดีตเจ้าของสถานที่และภาพวาดหนังสือเด็กนานาชาติ ข้างในมีสวนหย่อม ห้องสำหรับเด็กเล็ก ห้องสมุดและร้านกาแฟ กลิ่นอายในพิพิธภัณฑ์เล็กๆ อบอุ่นคล้ายย่างเข้าไปในบ้านของเพื่อนบ้านแม่ลูกอ่อนที่คอยต้อนรับขับสู้ผู้มาเยือนทุกช่วงวัย

ในห้องแสดงภาพ ต้นฉบับภาพเด็กหลายช่วงวัยโลดเต้นอยู่บนฝาผนังสีขาว ผ่านประสบการณ์สังเกตและเสก็ตช์ภาพเด็กอย่างใกล้ชิดกว่า 20 ปี ทั้งภาพลายเส้นและสีน้ำของจิฮิโระถ่ายทอดความสดใสของเด็กๆ ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติข้ามผ่านเส้นแบ่งเชื้อชาติและยุคสมัย จึงไม่น่าแปลกที่ผู้เยี่ยมชมสะท้อนความรู้สึกผูกพันธ์กับภาพวาดที่เหมือนดั่งภาพลูกหลาน และมอบพลังความหวังให้ในวันที่เหนื่อยล้า

แม้ไม่ได้ชอบภาพเด็กเป็นพิเศษ ฉันเองเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับความสดชื่นและกำลังใจจากภาพของจิฮิโระ พิพิธภัณฑ์แห่งนี้จึงยังคงอยู่ในรายชื่อสถานที่อยากหวนกลับไปเสมอ

ข้อควรระวังประการเดียวที่พบคือสำหรับผู้ชื่นชอบหนังสือเด็กและภาพวาดประเภทสีน้ำ ของที่ระลึกในร้านของพิพิธภัณฑ์อาจทำให้หมดกระเป๋าได้ไม่ทันรู้ตัว

การเดินทาง: ขึ้นรถไฟท้องถิ่นสาย Seibu-Shinjuku (ใกล้สถานีรถไฟชินจูกุ) ราว 20 นาที ลงสถานี Kami-Igusa จากนั้นเดินต่อประมาณ 7 นาที ดูแผนที่อย่างละเอียดได้ในเว็บไซต์