ฝาห้องพักของนักศึกษาไทยในโกเบ กว้าง 5 ก้าว ยาว 6 ก้าว และสูง 3 ก้าว ต้นเดือนตุลาคมเช่นนี้จึงให้ความรู้สึกอึดอัดมากกว่าอบอุ่น แต่เอาเข้าจริง นอกเหนือจากห้องพักและห้องน้ำ โกเบก็ไม่มีอะไรที่สร้างความอึดอัดให้กายและใจของฉันอีกเลย แต่ทำไมพี่หนึ่งจึงเลือกมาโกเบ?
โกเบ ตั้งอยู่ในจังหวัดเฮียวโกะ อยู่ห่างออกมาราว 30 กิโลเมตรของโอซาก้า โกเบเคยเป็นเมืองอุตสาหกรรมน้ำลึกอันทันสมัยของเขตคันไซ และเป็นมือขวาของโอซาก้า แต่ใครจะรู้เลยว่าในปี ค.ศ. 1995 โกเบเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในประวัติศาสตร์ ความรุนแรงวัดได้ 7.2 ริกเตอร์ ระบบสาธารณูปโภคถูกทำลาย ไฟไหม้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทางด่วนที่สร้างไว้อย่างแข็งแกร่งกลับย่อยยับ ทว่าให้หลังไม่กี่ปี โกเบได้พลิกโฉมกลายเป็นเมืองท่าที่ทันสมัย ถนนหนทางกว้างขวางและสวยงาม ตึกรามบ้านช่อง ร้านรวงตั้งอยู่อย่างเป็นระเบียบ ต่อให้ไม่มีแผนที่ ก็เดินง่ายไม่หลงทาง
ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนในคืนนี้ ย้อนกลับไปเมื่อตอนบ่ายของเมื่อวาน ระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรถไฟ JR Rapid จากสถานี Osaka ชั่วระยะเวลา 25 นาทีกับเงินค่าตั๋ว 390 เยน ก็ได้พาฉันมานั่งทำความรู้จักกับเพื่อนเก่า ในมุมใหม่ เพื่อนที่กำลังพร่ำบอกนิทานปร่ำปราที่ชวนพาให้ฉันคิดเองเออเองอยู่เสมอว่า โกเบ มีดีแค่เนื้อโกเบ คิดถูกแล้วที่ฉันมาตามคำเชื้อเชิญของพี่หนึ่ง โกเบมุมใหม่มีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะ
โกเบมีนักศึกษาต่างชาติที่ต้องการหลีกหนีความวุ่นวาย เช่นในเมืองใหญ่อย่างโตเกียวและโอซาก้า โกเบมีย่านไชน่าทาวน์ ‘Nankin Mashi’ ที่ทั้งประเทศญี่ปุ่นมีอยู่เพียง 3 ที่เท่านั้น มีท่าเรือที่ปรากฏให้เห็นเรือใบน้อยใหญ่ทอดยาวออกไปสอดรับกับวิวทิวทัศน์ของอ่าวโกเบ สวยงามราวกับภาพวาดของศิลปินพเนจรผู้เปี่ยมพรสวรรค์ มีร้านอาหารตกแต่งอย่างเรียบง่าย ประดับประดาด้วยนักท่องเที่ยวที่แต่งตัวกันแรงสุดขั้ว หรือนี่ฉันอยู่นิวยอร์ก และสิ่งที่ดูจะแปลกตาออกไปจากปีก่อนๆ Kobe City Museum เปิดรับผลงานระดับโลกหมุนเวียนมาแสดงอย่างไม่ขาดสาย และครั้งนี้ได้ยกเอาภาพวาด Mauritshuis จาก Royal Picture Gallery ซึ่งคิวยาวมากนะบอกเลย ทั้งหมดทั้งมวลมาเพื่อยลโฉมภาพวาด ‘Girl with the pearl earing’ ไม่วายฉันจึงใส่ตั่งหูเพชรไปเทียบรัศมีกับเธอ แน่นอน ฉันดับแบบไม่มีวันได้เกิด โกเบในวันนี้จึงระทึกและคึกคักกว่าที่เคยเป็น
ถ้าต่อไปใครบอกว่าโกเบมีดีแค่เนื้อโกเบล่ะก็ อย่าไปเชื่อ!
