เรามาทำงานให้กับฟาร์ม ๆ หนึ่ง ชื่อ Nakagomi Orchard ที่นี่ลูกค้าสามารถโทรมานัดหมายวันเวลา ที่จะมาเก็บผลไม้ได้ ผลไม้ก็มีผลัดเปลี่ยนไปตามฤดูกาล ช่วงที่เราอยู่นั้น เป็นช่วงเดือนกรกฎาคม เป็นหน้าลูกพีชแสนหวานฉ่ำค่ะ หลังจากลูกค้าจ่ายเงินแล้ว ก็ปีนป่ายเก็บผลไม้ นั่งทานกันใต้ต้นไม้ใหญ่ แสงแดดอุ่นๆ เหมาะกับวันพักผ่อนของครอบครัวจริงๆ เลย
หลังจากเราถูกคาซูซัง เจ้าของฟาร์ม ตั้งข้อล่าวหาว่าเป็นคนขี้เกียจ ตื่นสาย ไม่สู้งาน ไม่อดทน ชักช้า เอื่อยเฉื่อย ขี้โกง ชอบเอาเปรียบ ชอบเกาะกันเป็น ไม่เข้าหาคนอื่น ไม่รู้จักมารยาททางสังคม มักง่าย รวมถึงคำขยายคำนามอื่นๆ ที่บรรยายไม่มีวันหมด ที่คนทั่วโลกมักนึกถึงเมื่อเราบอกกับเขาว่า "เป็นคนไทยค่ะ" เราก็ได้แต่ยิ้ม/หัวเราแหะ/ผงกหัว และนึกในใจว่า ภารกิจมัดใจเริ่มต้น ณ บัดนี้!
เราคิดเสมอว่าผู้ที่ไม่เคยออกไปเจอโลก มักติดอยู่กับมุมมองแคบๆ หากเราออกเดินทางและคิดว่าเรารู้และเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว ให้เราเดินทางไกลและกว้างขึ้นอีก กว้างจนเราพบคำตอบที่ว่า "เราเป็นสิ่งมีชีวิตอันแสนน้อยนิด ที่ไม่รู้อะไรเลย" สมาชิกใน1ครอบครัวล้วนแตกต่างกัน นับประสาอะไรกับคนที่อยู่ร่วมกัน1 ประเทศ ไม่ว่าขนาดของประเทศจะเล็กเหมือนสิงคโปร์ หรือใหญ่เท่ารัสเซีย คนเราเหมือนกันตรงที่เรามีสิ่งพิเศษของแต่ละคนที่ไม่มีใครเหมือน
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราทำงานที่ฟาร์มของคาซูซัง ระหว่างฉันนั่งข้างๆ เขาในรถบรรทุกไฟฟ้าคันจิ๋ว เขากล่าวขึ้นว่า
"เธอไม่เหมือนคนไทยเลยซักนิด การวางตัว การพูดจา และความคิดของเธอทำให้ฉันประทับใจ เธอไม่เหมือนคนไทยพวกนั้นที่ฉันเคยรู้จักมาก่อน"
"ฉันก็ว่าฉันไม่เหมือนคนพวกนั้นหรอกค่ะ"
"เธอเหมือนคนญี่ปุ่นมากกว่า ฉันว่าเธอเหมือนคนญี่ปุ่น"
"ฉันไม่ได้เหมือนคนญี่ปุ่นหรอกค่ะ ฉันก็แค่ทำให้ตัวเองมีความสุขอยู่ตลอด โดยไม่ทำร้ายใคร"
"เธอเหมือนคนญี่ปุ่นจริงๆ ด้วย"
"ฉันว่าคุณต้องเลิกตัดสินแบบนี้ได้แล้วล่ะค่ะ" ฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานให้เขา (อย่างน้อยฉันก็ว่ามันอ่อนหวาน)
"ก็อาจจะจริงอย่างเธอที่ว่า" เขาพยักหน้า
ฉันยิ้ม ฟังเสียงรถแล่นผ่านไป ฉันไม่ได้ยิ้มให้กับใคร หรือกับอะไร ฉันยิ้มเพราะมันทำให้ฉันมีความสุข
ขอให้คุณมีความสุขกับทุกขณะเช่นกัน แม้มันอาจจะปวดรวดร้าว จะเหนื่อยก็ตาม ขอให้มันเป็น ความรู้สึกที่ว่า "มันเจ็บดี มันเหนื่อยดี" ฉันไม่เหมือนใครที่ไหน คุณก็เช่นกัน เรามีหนทางที่ต่างกัน แต่เรามีความสุขเหมือนกัน.
