ผมเคยคิดเสมอว่าเพลงแจ๊สอาจไม่ใช่สไตล์ดนตรีที่โปรดปรานของใครหลายๆคน ผมแทบช๊อคตอนที่ทราบว่า เทศกาลดนตรีแจ๊สบนถนนโจเซนจิเป็นหนึ่งในงานสุดยิ่งใหญ่อลังการประจำปีของเซนไดแห่งนี้ ในเดือนกันยายน 2013 เป็นการจัดงานติดต่อกันครั้งที่ 23 แล้วล่ะครับ เทศกาลดนตรีแจ๊สของที่นี่เริ่มต้นในปี 1987 บนเวทีเล็กๆในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หลังจากที่มีผู้สนใจจำนวนมาก งานนี้ก็ขยายไปจัดตรงพื้นที่กลางแจ้งและกลายเป็นงานเทศกาลแบบปิดถนนในที่สุด เทศกาลถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้ มีเวทีกว่า 40 แห่งทั่วเมือง พร้อมนักดนตรีกว่าร้อยชีวิต แสดงสดให้ผู้ชมเป็นพันๆคนได้เพลิดเพลินไปกับเสียงเพลง ไม่ใช่แค่แจ๊สนะครับ! ที่นี่มีการแสดงเพลงทุกแบบที่คุณรู้จักเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็น เพลงร๊อค ป๊อบ กอสเปลหรือแนวเพลงที่เน้นเสียงร้องเป็นหลัก แม้แต่เพลงลาตินก็ยังมี และที่สำคัญที่สุด ฟรีตลอดงานครับ!
ตอนดูแผนที่เทศกาลแจ๊สแห่งถนนโจเซนจิอาจงงๆอยู่บ้าง เพราะเวทีเยอะจริงๆ เทศกาลจะจัดทุกวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ไปตลอดเดือนกันยายน อาจมีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งเวทีแสดงตามแต่ละปีบ้าง สิ่งที่ยากที่สุดคือ การตัดสินใจว่า เราจะไปเวทีไหนกันดี
เวทีถูกตั้งโดยรอบสวนทสึทสึจิกาโอะกะ ซึ่งอยู่ถัดไปอีกหนึ่งสถานีจากสถานีเซนได จะเห็นร้านรวงและแหล่งช้อปปิ้งเรียงรายตลอดทางไปจนถึงเวทีหลักของงานและที่ทำการสวนกาไทโคเอ็น ถัดไปเล็กน้อยคือ ถนนโจเซนจิ ซึ่งถูกต้นเซวโกวะขนาดใหญ่ปกคลุมตลอดทั้งเส้น ถนนสายนี้เป็นสัญลักษณ์ของเมืองเลยก็ว่าได้ นอกจากนี้ ถนนยังเชื่อมไปยังสวนนิชิโคเอ็นแหล่งรวมตลาดนัดและอาหารนานาชาติ การเดินบนถนนทั้งเส้นใช้เวลาราวชั่วโมงเห็นจะได้ แต่วันงานเทศกาลนั้น เดิน 2 วันยังไม่หมดเลยครับ เพราะมีอะไรให้ชมเยอะมากๆ นอกจากจะเกาะติดขอบเวทีที่เล่นเพลงสไตล์ที่ชอบแล้ว อย่าลืมเดินไปตามเสียงเพลงที่เรียกเราจากเวทีอื่นๆด้วยนะครับ
เราจะได้ยินเสียงเพลงตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากสถานีเซนไดเลยล่ะ บางกลุ่มกระจุกตัวกันอยู่ตรงเวทีด้านหลังสถานี บ้างไปรวมตรงกันตรงสวนทสึทสีจิกาโอะกะ แต่คนส่วนใหญ่จะเดินไปตามถนนที่ทอดตัวผ่านย่านช้อปปิ้ง เพราะเป็นทางบังคับเดิน จะได้ไม่ต้องดูเวทีเดิมซ้ำกันนั่นเอง แม้ว่าคุณเพิ่งเคยมาเซนไดครั้งแรก แต่เทศกาลนี้หาไม่ยากเลยครับ คุณจะได้ยินเสียงดนตรีดังมาแต่ไกล และจะได้ยินไปตลอดทั้งวันเลยล่ะ นอกจากนี้ ยังมีกลุ่มอาสาสมัครที่รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลความปลอดภัย คอยระแวดระวังและช่วยบอกทางให้คุณได้ เวทีถูกตั้งให้ห่างกันพอประมาณทั้งเพื่อไม่ให้เสียงดังแทรกกันและไม่ให้เสียงเบาเกินไปเมื่อผู้ชมเดินจากเวทีหนึ่งไปยังอีกเวทีหนึ่ง นอกจากนี้ ยังมีเวทีขนาดเล็กตั้งสับหว่าง มีนักดนตรีหนึ่งถึงสองคนกับกลุ่มผู้ชมประมาณห้าสิบคนเห็นจะได้ ผมชอบมากที่งานใหญ่ขนาดนี้ จะมีบรรยากาศให้ผู้ชมได้มีโอกาสใกล้ชิดศิลปินแบบเวทีเล็กๆเหล่านี้ด้วย ผมเดินไปเรื่อยๆผ่านเวทีที่เล่นเพลงท้องถิ่นบ้าง เพลงแนวบลูบ้าง (ตื่นเต้นที่ได้ยินเพลงภาษาอังกฤษเหมือนกันนะครับ) เดินไปสักพักผมได้ยินเสียงร้องประสานแสนไพเราะ เงยหน้าขึ้นไปตามเสียง เห็นกลุ่มนักร้องยืนอยู่บนระเบียงทางเดินเข้าห้าง ตรึงใจมากครับเพราะรอบๆมีนักเป่าทรัมเปตและกลุ่มนักดนตรีบนเวทีในตัวห้างเล่นตามจังหวะ acoustic ได้อย่างเข้ากันพอดิบพอดี เราไม่มีทางรู้เลยว่า จุดไหนจะเป็นเวทีอีกจริงไหมล่ะครับ
เทศกาลดนตรีแจ๊สทำให้ฝูงชนมีชีวิตชีวา เวทีใหญ่ๆสามารถรับคนได้เป็นร้อยๆ เวทีใหญ่ๆเหล่านี้ตั้งอยู่รอบๆสวนคาไทโคเอ็น เดินไม่กี่อึดใจจากสถานีเซนได หลังหกโมงเย็น การแสดงยิ่งสนุกสนานมากยิ่งขึ้น มีทั้งกลุ่มนักร้องเพลงร๊อคชาวญี่ปุ่น นักร้องเพลงเดอะบีทเทิลเป็นภาษาญี่ปุ่น รวมถึงมือกลองสุดมันส์ที่ทำให้ผู้ชมโยกย้ายกันจนลืมวันเวลา แม้งานจะเลิกราวๆสามทุ่ม คนหลายกลุ่มที่ยังอยากสนุกต่อก็สามารถข้ามไปฟังดนตรีตามร้านอาหารและบาร์ฝั่งตรงข้าม เรียกว่าปาร์ตี้กันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เทศกาลดนตรีแจ๊สเป็นอีกหนึ่งที่เหล่าคนที่หลงใหลในเสียงเพลงห้ามพลาด แม้ว่านักดนตรีที่มาแสดงอาจไม่ใช่ระดับซูเปอร์สตาร์ แต่พวกเขาก็เล่นเพลงอย่างสุดความสามารถและสร้างความสนุกแบบมันส์หยดให้ผู้ชมได้ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ฉากหลังเป็นพื้นที่สีเขียวอย่างสวนสวยๆกับการไม่เสียค่าใช้จ่ายสำหรับเข้างานทำให้เทศกาลดนตรีแจ็สดึงดูดผู้ชมจำนวนมหาศาลได้ไม่ยากเย็น เหล่านักดนตรีทุกช่วงวัยผลัดเปลี่ยนกันมาร้องเพลงทั้งในภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษ ทั้งยังนำเพลงดังๆมาขับร้องเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วย ยิ่งทำให้น่าสนใจ พวกเขาจะมารวมตัวกันอีกในปีหน้า รอก็แต่การมาเยือนของคุณในฐานะผู้ชมนะครับ
